Czy myśląc o zawodzie trudnym, myślimy o badaczu potworów? Ja tak! Załóżmy, że na co dzień obcujemy z niebezpiecznymi stworzeniami, a zagrożenia które niosą są nienazwane i nieprzewidywalne. To my mamy unikalną szansę zostać tym nieszczęśnikiem, który bólem, a może i śmiercią okupi encyklopedyczny opis stworzenia, taki jak “mięsożerny”, “zdolny do plucia ogniem”, czy “jadowity”. Czytaj dalej…

Nie wszystkie stwory są krwiożercze i paskudne, choć zdecydowania ich większość  Dziś mam dla Was istnego słodziaka! To Baku  Warto o nim pamiętać, gdy czają się na nas jakieś… koszmary!

Baku wygląda, jakby został skontruowany z niepotrzebnych, przypadkowych części, jakie pozostały po stworzeniu świata zwierząt. I tak dokładnie się stało, według chińskiego mitu, który został przejęty przez japońską kulturę.

Baku ma postać hybrydy o trąbie słonia, oczach nosorożca (kto pamięta, jak wyglądają?), ogonie byka i pazurach tygrysa. Inne podania głoszą, że miał słoniową trąbę i ciosy, a prócz tego rogi i tygrysie pazury. Wygląd Baku odpowiada jego upodobaniom.

Jest to stwór ze snów, który pożera koszmary. Jego obecność wiąże się też z odpędzającymi złe sny amuletami. Jednak on sam w sobie może być wzywany trzykrotnie powtórzonym zaklęciem „Baku-san, chodź i zjedz mój sen”. Po jego wypowiedzeniu, można dalej spać spokojnie. Nadmierne korzystanie z pomocy mitycznego stworzenia może być jednak niebezpieczne. Zbyt często wzywany, może dobrać się nie tylko do smacznych koszmarów, ale również do pragnień i nadziei. A bez nich człowiek staje się pustą skorupą. W Baku wierzą japońskie dzieci, ale chyba nie tylko one, skoro wiesza się obok ich łóżek talizmany Baku.

Jest na świecie takie zwierzę, należące do świata dobrze poznanej biologii, które również bywa nazywane w Japonii Baku. Jest to tapir malajski. I trudno nie przyznać pewnej racji, że on również ma coś ze słonia, tygrysa i byka.

Ej ja jestem fanką tapirów malajskich  są mega urocze ;D A jakie egzotyczne zwierzaki Wy podziwiacia?

Pochodzenie: Chiny i Japonia
Źródło: bestiariusz.fandom

Legenda bazyliszka opowiadana jest trwożliwie z ust do ust od wieków. Stwór czai się w ciemnościach naszych mieszczańskich umysłów, gnieździ się w naszych przesadnie cichych piwnicach. Przede wszystkim przyjrzymy się straszliwej opowieści o bazyliszku i zbadamy gdzie takiego potwora spotkać można dzisiaj. Czytaj dalej…

Przyjrzymy się bałwanowi jako fantastycznemu stworzeniu, które z jakiegoś powodu towarzyszy nam co roku. Godne uwagi jest to, że spotykamy go nawet w krajach i kulturach, które bezsprzecznie nie znają śniegu. Skąd się wzięło słowo bałwan i co oznacza? Okazuje się, że jego historia jest o wiele bardziej skomplikowana, niż jego budowa! Czytaj dalej…

Bieda krążyła po wsiach i małych miasteczkach pod postacią wysokiej, wychudłej kobiety. Posturą przypominała patyk, a z powodu łachmanów w jakie się ubierała, łatwo można było ją pomylić ze strachem na wróble. Zawsze gotowa, by zsyłać na ludzi nieszczęścia i zgryzoty, sama też nie cieszyła się ze swoich uczynków. Potrafiła przybrać postać jakiegoś przedmiotu, nawet najbardziej niepozornego, jak również niewielkiego, niedostrzegalnego zwierzęcia, jak mysz. Atakowała więc zupełnie z zaskoczenia.
Co potrafiła uczynić Bieda? Jej imię nie oddaje ogromu nieszczęść, jakie mogła sprowadzić. Każdego, w czyim domu zamieszkała, czekać mogły: śmierć zwierząt gospodarskich, pożary, plagi szkodników, psucie się zapasów. Bieda wiernie towarzyszyła swoim gospodarzom, aż ich życie nie stało się biedą całkowitą, prowadzącą do śmierci.
Biedy można się było pozbyć i to w wyjątkowo nieprzyjemny sposób. Nie pomagała ciężka praca, zapobiegliwość. Przedmiot w jaki przemieniła się bieda należało skutecznie wykryć i… podrzucić wybranej osobie. Bieda po prostu zmieniała obiekt zainteresowania.
Ostatni ze stałych, cotygodniowych wpisów z cyklu Potwornego Poniedziałku poświęciłam stworowi fantastycznemu, który uosabia los, jakiego żaden człowiek nie wybiera, a jaki dotyczy zbyt wielu z nas. Demony i stwory fantastyczne, zostały wymyślone, by objaśniać ludziom jakąś prawdę o świecie, zbyt trudną do przyswojenia. Bieda, na nieszczęście, w dzisiejszym racjonalnym świecie, ma się równie dobrze, jak za dawnych czasów. Skupia swą uwagę na niektórych z nas, a co gorsza przemienia ich w niewidzialnych i niedotykalnych. Można jej przeciwdziałać, można nie pozwolić jej działać. Możemy użyć magii, jaka codziennie jest do naszej dyspozycji.
Źródło: wikipedia, jestpozytywnie pl, slowianowierstwo, „Bestiariusz Słowiański”, P. Zych, W. Vargas, wyd. Bosz

Błędne Ogniki są znane na całym świecie, jako Will-o’-the-wisp. Niewątpliwie łatwiej będzie pozostać przy rodzimej formie. Nie ma bowiem sensownego powodu, by nazwa pochodząca z angielskiego folkloru, miała dominować nad dziesiątkami innych, jak: St Louis Light, Marfa Lights, Spooklight, Światła Hessdalen, Aleya czy Ogniki Nagów. Dysponujemy nawet nazwą łacińską – Ignis fatuus.

Fenomen jest znany w wielu kulturach Europy, Azji i Ameryki Północnej, jak również w Polsce. Z pewnością, widziane nocą, ciepłe światełka odnoszą się do specyficznej formy duchów. Ukazują się w bardzo konkretnych miejscach: na cmentarzach, na bagnach, czy torfowiskach. W przeciwieństwie do innych manifestujących się ludziom dusz zmarłych, Ogniki mają tendencję do zwodzenia – prowadzenia zagubionych wędrowców na niebezpieczny teren, by ci również dołączyli do grona umarłych. Z drugiej strony, część podań czyni z nich strażników skarbów zrabowanych za życia, tym skuteczniejszych, że podobno ukazywały się tuż przed śmiercią.

Prawdopodobnie Błędne Ogniki obserwować można jedynie z oddali, jako zawieszone w powietrzu i milczące. Dowodem na drzemiącą w nich inteligencję ma być fakt, że znikają gdy tylko wędrowiec spróbuje się doń zbliżyć.

Czasem podania o Ognikach wiążą je z jakimś innym złośliwym duchem, jak walijskie Pwca, które mają być kierowane wolą nienawistnego rodzaju wróżki. Podobnie Jack-o’-Lantern, czyli tułający się po śmierci chciwiec, również wedle niektórych legend miał dzierżyć latarnię z błędnego ognika.

Nauka, do której jednak, jako badacze stworów fantastycznych podchodzimy sceptycznie, interpretuje Błędne Ogniki jako samozapłon fosforowodoru lub innych gazów powstających z rozkładu materii organicznej.

Pochodzenie: Europa, Azja, Ameryka Północna

Źródło: P. Zych, W. Vargas „Bestiariusz Słowiański”, wyd. Bosz., weirdscience, wikipedia